Reportages
1. Misbruik in de jeugdzorg
Samenvatting reportage:
Deze reportage betreft een live discussie tussen hulpverleners, slachtoffers en jeugdzorg. In de reportage zijn twee slachtoffers te zien die misbruik in kindertehuizen en pleeggezinnen aanklagen. Opvallend is dat beide slachtoffers praten over het misbruik en de angst om het te vertellen die er mee gepaard gaat. Beide slachtoffers hebben het ook over het niet geloofd worden. Allebei kregen ze te horen dat ze de verhalen uit hun duim zogen en moesten ophouden met fantaseren. Beiden hadden nood aan hulp, maar kregen die niet. Momenteel willen de slachtoffers erkenning en excuses.
Ook gaat men tijdens het gesprek even in op de Nederlandse commissie Samson die misbruik binnen de jeugdzorg in Nederland onderzoekt. Deze commissie inventariseert alle verhalen. Voorlopig kan men constateren dat verhalen over misbruik over een hele periode verspreid zijn. Het oudste geval dat de commissie Samson heeft, dateert van eind de jaren ’40.
Tijdens de discussie is ook de voorzitter van de jeugdzorg in Nederland aanwezig. Hij vraagt zich af hoe we kunnen voorkomen dat zo iets gebeurt. Hij stelt zich de vraag of er nog meer aandacht moet komen voor de screening en roept op om te leren uit gevallen van het verleden. Volgens de voorzitter gebeurt het verbeteren van het instrumentarium en het aanscherpen van het criterium voor de professionals al.
Er komt ook een belangrijke discussie over hoe ver je kan en mag gaan met een groep. Kan een knuffel geven? Kan het dat je een kind op de schoot neemt om een verhaal te lezen? Mag je helpen tijdens het douchen? Dit zijn voorbeelden van vragen die tijdens de discussie aan bod komen.
Bedenkingen:
De reportage gaat over misbruik in de jeugdzorg. Dit is een zeer extreme vorm van nabijheid. Of kan het ook afstand zijn? Een cliënt kan misbruikt worden door een hulpverlener, omdat de hulpverlener zich aangetrokken voelt tot de cliënt en ook een heel nauwe band heeft met de cliënt. Maar een cliënt kan ook misbruikt worden door een hulpverlener, omdat de hulpverlener geen band heeft met de cliënt en op die manier afstand kan nemen van de cliënt (tijdens zijn daden).
Deze reportage toont aan hoe mensen omgaan met afstand en nabijheid. Sommige hulpverleners maken misbruik van hun statuut en van hun vertrouwen dat ze reeds verworven hebben bij de cliënt.
Momenteel duiken zeer veel verhalen over misbruik door hulpverleners op. Het is net alsof het een actueel probleem is, een probleem dat vroeger niet bestond. De commissie Samson toont aan dat dit niet zo is. Zij hebben verhalen uit verschillende perioden. Maar de belangstelling voor het thema is er nu pas, doordat mensen er nu pas durven over praten en er mee naar buiten durven komen.
Kan een knuffel geven? Kan het dat je een kind op de schoot neemt om een verhaal te lezen? Mag je helpen tijdens het douchen?... Dit zijn ook vragen die overal de kop opsteken. Door de verschillende meldingen, zijn mensen in de jeugdzorg extra voorzichtig geworden. Mensen twijfelen steeds aan wat kan en mag, uit angst. Hulpverleners hebben schrik om beschuldigd te worden van misbruik, mishandeling, aanranding, …
Bron: http://www.ncrv.nl/ncrvgemist/26-2-2011/misbruik-in-jeugdzorg
Deze reportage betreft een live discussie tussen hulpverleners, slachtoffers en jeugdzorg. In de reportage zijn twee slachtoffers te zien die misbruik in kindertehuizen en pleeggezinnen aanklagen. Opvallend is dat beide slachtoffers praten over het misbruik en de angst om het te vertellen die er mee gepaard gaat. Beide slachtoffers hebben het ook over het niet geloofd worden. Allebei kregen ze te horen dat ze de verhalen uit hun duim zogen en moesten ophouden met fantaseren. Beiden hadden nood aan hulp, maar kregen die niet. Momenteel willen de slachtoffers erkenning en excuses.
Ook gaat men tijdens het gesprek even in op de Nederlandse commissie Samson die misbruik binnen de jeugdzorg in Nederland onderzoekt. Deze commissie inventariseert alle verhalen. Voorlopig kan men constateren dat verhalen over misbruik over een hele periode verspreid zijn. Het oudste geval dat de commissie Samson heeft, dateert van eind de jaren ’40.
Tijdens de discussie is ook de voorzitter van de jeugdzorg in Nederland aanwezig. Hij vraagt zich af hoe we kunnen voorkomen dat zo iets gebeurt. Hij stelt zich de vraag of er nog meer aandacht moet komen voor de screening en roept op om te leren uit gevallen van het verleden. Volgens de voorzitter gebeurt het verbeteren van het instrumentarium en het aanscherpen van het criterium voor de professionals al.
Er komt ook een belangrijke discussie over hoe ver je kan en mag gaan met een groep. Kan een knuffel geven? Kan het dat je een kind op de schoot neemt om een verhaal te lezen? Mag je helpen tijdens het douchen? Dit zijn voorbeelden van vragen die tijdens de discussie aan bod komen.
Bedenkingen:
De reportage gaat over misbruik in de jeugdzorg. Dit is een zeer extreme vorm van nabijheid. Of kan het ook afstand zijn? Een cliënt kan misbruikt worden door een hulpverlener, omdat de hulpverlener zich aangetrokken voelt tot de cliënt en ook een heel nauwe band heeft met de cliënt. Maar een cliënt kan ook misbruikt worden door een hulpverlener, omdat de hulpverlener geen band heeft met de cliënt en op die manier afstand kan nemen van de cliënt (tijdens zijn daden).
Deze reportage toont aan hoe mensen omgaan met afstand en nabijheid. Sommige hulpverleners maken misbruik van hun statuut en van hun vertrouwen dat ze reeds verworven hebben bij de cliënt.
Momenteel duiken zeer veel verhalen over misbruik door hulpverleners op. Het is net alsof het een actueel probleem is, een probleem dat vroeger niet bestond. De commissie Samson toont aan dat dit niet zo is. Zij hebben verhalen uit verschillende perioden. Maar de belangstelling voor het thema is er nu pas, doordat mensen er nu pas durven over praten en er mee naar buiten durven komen.
Kan een knuffel geven? Kan het dat je een kind op de schoot neemt om een verhaal te lezen? Mag je helpen tijdens het douchen?... Dit zijn ook vragen die overal de kop opsteken. Door de verschillende meldingen, zijn mensen in de jeugdzorg extra voorzichtig geworden. Mensen twijfelen steeds aan wat kan en mag, uit angst. Hulpverleners hebben schrik om beschuldigd te worden van misbruik, mishandeling, aanranding, …
Bron: http://www.ncrv.nl/ncrvgemist/26-2-2011/misbruik-in-jeugdzorg
2. Seks met een leraar
Samenvatting reportage:
In deze reportage gaat men in op het thema relatie met een leerling. Een relatie met minderjarige leerlingen mag niet, maar het gebeurt toch. Volgens het onderzoek zou dit zelfs nog veel vaker zijn dan dat de officiële cijfers zeggen. Eén van de redenen hiervoor is dat scholen schrik hebben voor hun reputatie. Scholen stoppen zulke zaken liever in de doofpot dan dat ze imagoschade oplopen. Volgens de reportage accepteerde men in de jaren ’70 zulke zaken gemakkelijker. Nu is het bij wet verboden en hebben docenten meldingsplicht. Maar uit het onderzoek blijkt dat ook docenten niet vaak gebruik maken van die meldingsplicht en de zaken in de doofpot steken. Dit omwille van de loyaliteit naar elkaar toe, uit angst of omdat ze gewoonweg vinden dat zo iets moet kunnen.
Bedenkingen:
Deze reportage verwijst naar nabijheid. Opvallend is dat dit soort zaken vroeger wel (meer) getolereerd werd. Tegenwoordig vind men dat zo
een relatie niet kan. Eén van de redenen hiervoor is dat leerkrachten op die manier misbruik kunnen maken van hun macht, aangezien zij degene zijn die gaan bepalen wat je resultaten zijn.
Ook dit fenomeen bestaat reeds lang, maar komt nu pas meer en meer in de media. Toch valt ons op dat wanneer we op zoek gaan naar krantenartikels, er zeer weinig te vinden zijn over situaties uit België. Belgische kranten schrijven er wel over, maar dit betreft meestal gevallen uit het buitenland. Hiermee willen we aantonen dat er een doofpotcultuur heerst. Men stopt zulke zaken liever in de doofpot om zo de reputatie van de school en het land te sparen.
Bron: http://brandpunt.kro.nl/seizoenen/2011/afleveringen/13-03-2011/fragmenten/seks_met_de_leraar